प्रेम नावाची शाळा..

प्रेम.. प्रेम ही भावना समजणं, हे प्रेमच आहे हे उमजणं वाटतं तितकं खरंच सोपं नाही.
आजवरच्या आयुष्यात चार वेळेला असं वाटलं की हां, आता मी प्रेमात आहे.
चारही वेळेला ते attraction च होतं.. प्रेम आहे हे सांगणं हिम्मतीचा भाग कधीच नव्हता.
मुळात प्रेम आहे हे सांगणं गरजेचंच नाहीये. ती एक formality  आहे.
चणे फुटणे खाल्ल्यासारखे "मी तुझ्यावर प्रेम करतो" हे, "ये, line देतेस का?" एवढाच बालिश प्रश्न आहे.
उगाचच प्रेम असल्याचा आतून आवही आणतो. स्वतःचीच फसवणूक करतो. प्रेम नाहीचे हे.
माणूस पूर्ण आपलं बनतो प्रेमात. भलेही लांब राहूदे, कधीतरी भेटणार तो या आशेवर टिकून असतं दुसरं माणूस.
समोरच्याची कशी जिरवायची आता, कसं त्याला/तिला जागा दाखवायची हे आजच्या प्रेमात बसणारे फंडे आहेत.
ते कितपत प्रेम आहे हे करणाऱ्यालाच माहित असावं.
परवाच एक wallpaper  पाहिला. प्रेमात एका मुलाची आणि मुलीची विचार करण्याची पद्धत दाखवलेली त्यात.
मुलगा आता ती काय करत असेल, माझाच तर विचार करत नसेल ना आणि अजून काहीबाही विचारांनी झुरताना दाखवलेला.
आणि मुलगी क्रूरपणे म्हणताना दाखवलीये.. I  wanna play a game!!! इतका पटला ना तो wallpaper.. शप्पथ!! खरं आहे ते.
काय क्रूर आनंद मिळतो ह्या विचारांच्या मुलींना देव जाणे.. star plus आणि अजून काही बाही कार्यक्रमांचा परिणाम आहे की काय कुणास ठावूक. पण ताक पितानाही फुंकून प्यावं इतकी गत झालीये ही आजकाल.. असो!!
तर मुद्दा हा की खरं प्रेम मिळालं तर आनंदच आहे.. नाहीतर खोट्यावरती  तर सगळी दुनिया चाललीये..!! आपल्यालाही असंच चालवून घ्यावं लागणार.. आपल्यालाही असंच चालवून घ्यावं लागणार..!!

- रोहित